Gatunek rośliny wieloletniej z rodziny ślazowatych. Pochodzi z południowej i południowo-wschodniej Europy. Kwitnie od lipca do września. Jest krzaczastą byliną osiągającą wysokość około 60 cm. Ma duże, pojedyncze, różowe lub białe kwiaty, które są osadzone na wyprostowanych łodygach. Nerkowate liście i korzenie zawierają śluzy, glikozydy i garbniki, wydzielają zapach piżma. Mają podobne właściwości lecznicze jak liście i korzenie ślazu dzikiego. Dawniej używano ich często do leczenia stanów zapalnych gardła, żołądka i jelit. Śluz zawarty w kwiatach i liściach powleka błony śluzowe, ułatwiając odkrztuszanie wydzieliny zalegającej w drogach oddechowych oraz zmniejsza stan zapalny chorych narządów. Zewnętrznie można go stosować w postaci kompresów. Polecany jest w oparzeniach, ropniach i czyrakach; może być dodawany do kąpieli. Jest uprawiany też jako roślina ozdobna. Nadaje się na rabaty kwiatowe w ogródkach, szczególnie naturalistycznych. Jest w pełni mrozoodporny. Najlepiej rośnie na słonecznym stanowisku i na przepuszczalnym, niezbyt żyznym podłożu.