ŻMIJOWIEC ZWYCZAJNY
Niepozorna roślina o wielkiej mocy. Nazwę swoją zawdzięcza pręcikom, które wystają z niebieskich kielichów, przypominając język żmii. Barwa kwiatów jest zależna od stopnia kwasowości soku komórkowego. Młode kwiaty są bardziej czerwone, a dojrzałe przechodzą w kolor niebieski. Łodyga jest pokryta włoskami i szczecinkami wyrastającymi z fioletowo-czerwonych brodawek. Niegdyś żmijowiec, poza antidotum na ukąszenia żmii wykorzystywany był przy leczeniu padaczki. W lecznictwie ludowym był środkiem przeciwbólowym. Kiedyś wytłaczano z niego olej, ale teraz najczęściej uprawiany jest jako roślina ozdobna. Działa uspokajająco, antydepresyjnie, wyciszająco i przeciwkaszlowo. Pomaga w stanach rozdrażnienia, lęku i niepokoju, a także przy długotrwałej depresji, histerii i przemęczeniu. Zewnętrznie stosowany jest do walki z trądzikiem i mokrymi wypryskami. Pomaga przy gojeniu się ran i liszaju. Ziele żmijowca zbierane jest od kwietnia do czerwca. Napar sporządzamy wrzucając 2-3 łyżki ziela do wrzątku i parzymy pod przykryciem 20-30 minut. Ziele przyda nam się też do zrobienia nalewki żmijowcowej. Tutaj możemy zastosować korzeń rośliny lub wymieszać go razem z zielem. Przygotowujemy wszystko w proporcjach 1:1 lub 1:3 z alkoholem 60%-70%. Poza naparem i nalewką możemy zrobić ze żmijowca macerat. Jedną szklankę świeżego ziela należy zalać kilkoma szklankami chłodnej, przegotowanej wody, po czym umieścić w lodówce na 8 godzin. Często zdarza się, że rośliny, które posiadają wpływ leczniczy, używane w niewłaściwych proporcjach stają się trujące. Trzeba mieć się na baczności, ponieważ można nieodwracalnie uszkodzić sobie wątrobę.