Inaczej zwana błękitnym podróżnikiem i wędrowniczką. Roślina wieloroczna, należąca do rodziny astrowatych. Występuje na całym Świecie z wyjątkiem Antarktydy. Osiąga wysokość od 30 do 120 cm. Ma zielone, kanciaste i dość cienkie łodygi oraz niebieskie kwiaty (czasem można też spotkać białe i różowe). Kwitnie od lipca do września i jest owadopylna. W całej roślinie, głównie w korzeniu, występuje biały sok mleczny. Jest wiatrosiewna i zwykle rośnie na piaszczystych oraz kamienistych glebach. Spotkać ją można na poboczach dróg, nasypach, ugorach, łąkach i obrzeżach pól uprawnych. Cykoria podróżnik w ziołolecznictwie używana jest od czasów prehistorycznych. Bez wątpienia jest rośliną leczniczą, stosowaną także w homeopatii i przy leczeniu niektórych odmian nowotworów. Surowcem lekarskim są całe rośliny, również korzeń i płatki. Zawierają liczne substancje o korzystnym wpływie na organizm człowieka, tj. sole mineralne, cholinę, pektynę, olejki eteryczne, glikozyd intubinę, inulinę oraz laktucynę. Korzeń podróżnika ma działanie moczopędne. Pobudza wytwarzanie żółci, soku żołądkowego i działa przeczyszczająco. Często wykorzystywana jest w mieszankach ziołowych stosowanych przy problemach z trawieniem i osłabieniu organizmu. Całe ziele wędrowniczki zbiera się już w kwietniu, zaś korzeń można zbierać na wiosnę albo w październiku. Jedno i drugie suszy się w temperaturze około 40oC. Zabieg ten powinno się wykonać od razu po wyciągnięciu rośliny z ziemi. Poza zastosowaniem w lecznictwie cykorię podróżnik możemy spotkać w kuchni. Młode listki, dodajemy do sałatek, a ususzony i zmielony korzeń wykorzystujemy jako składnik kawy zbożowej. W listkach znajduje się dużo witaminy C i B oraz mikroelementów. Widząc różnorodność zastosowania cykorii podróżnik, warto zapoznać się z tą rośliną bliżej i spróbować skorzystać z tego, co nam od siebie daje.