W Chacie Wodza prezentowane są zabytki archeologiczne odnalezione na terenie Pruszcza Gdańskiego. Eksponaty zyskały świeży blask dzięki nowoczesnym aranżacjom multimedialnym, podkreślającym dodatkowo ich piękno i urok. Eksponaty pochodzą ze zbiorów Muzeum Archeologicznego oraz Muzeum Bursztynu w Gdańsku. Wystawa nosi tytuł “Magia Bursztynowego Szlaku – Skarby z Pruszcza Gdańskiego”. Można tutaj podziwiać kunszt dawnych mistrzów bursztynnictwa, który przejawia się w misternie wykonanej biżuterii i elementach strojów. Na wystawie prezentowane są również przedmioty, które na tereny dzisiejszego Pruszcza przywieziono z dalekich prowincji Imperium Romanum. Zapraszamy też do obejrzenia filmów edukacyjnych prezentujących życie w dawnych czasach.

Pradzieje Pruszcza Gdańskiego

Pierwsi osadnicy pojawili się na terenie obejmującym dzisiejszy Pruszcz gdański w tzw. “młodszej epoce kamienia” – neolicie (od ok. 5400 do ok. 2100 lat p.n.e.). Dzięki korzystnym warunkom naturalnym, niewielkiej odległości od morza i rolniczego zaplecza, na krawędzi wysoczyzny zaczęły powstawać i rozwijać się osady rolnicze. W epoce brązu (od ok. 2100 do ok. 800 roku p.n.e.) rozkwita osadnictwo wiejskie. Wiąże się to z upowszechnieniem narzędzi wykonanych z brązu, a także przemianami klimatycznymi, które powodują zmiany w środowisku naturalnym. Odkryte na terenie dzisiejszego miasta groby szkieletowe, z charakterystycznymi przyborami z brązu, pochodzą z tego okresu. Pod koniec epoki brązu na Pomorzu kształtuje się kolejna duża kultura archeologiczna: kultura łużycka. Nastąpiły zmiany w obrządku pogrzebowym. Ciała palono rytualnie na stosie, a kości umieszczano w glinianych popielnicach, przy których wznoszono kamienne konstrukcje. Kultura łużycka rozkwita w epoce żelaza. Zakładane są nowe osady i cmentarzyska. Ludność utrzymuje kontakty handlowe z mieszkańcami innych krain, często znacznie oddalonych od Pomorza. na początku epoki żelaza (od ok. 700 do ok. 400 roku p.n.e.) kultura łużycka ewoluuje i zostaje zastąpiona przez “kulturę pomorską”. Nadal obowiązuje całopalenie zwłok, zmienia się natomiast konstrukcja grobów. Najbardziej typowe dla tego okresu są urny, przypominające ludzką twarz, a także groby zbudowane z kamiennych płyt. Kulturę pomorską zastępuje kultura oksywska (od 200 roku p.n.e. do I wieku n.e.) a w okresie wpływów rzymskich (od początku I wieku n.e. do IV wieku n.e.) wykształca się kultura wielbarska. W Pruszczu Gdańskim okres ten manifestuje się przede wszystkim powstaniem licznych cmentarzysk i mniejszą ilością osad. Dwie ostatnie kultury są najintensywniej reprezentowane przez znaleziska archeologiczne odkryte na terenie miasta i okolic. Był to czas rozwoju wytwórstwa. Na Pomorze docierały ekspedycje kupieckie przemierzające Szlak Bursztynowy. W okresie wędrówek ludów (od końca IV wieku n.e. do około 2 połowy VI wieku) nastąpiła migracja ludności na południe. Nowe osadnictwo słowiańskie wykształciło się na “surowym korzeniu” (czyli miejscu niezagospodarowanym) i różniło się od wcześniejszych kultur, zarówno kulturowo jak i religijnie.