Mężczyźni nosili koszule lniane z długimi rękawami. Zimą nakładano dodatkowo na wierzch tunikę wełnianą, również z długimi rękawami. Do tuniki noszono wełniane, kraciaste spodnie. Przepasywano się zdobnymi krajkami lub skórzanymi paskami. Przy pasku zawieszano nóż z kościaną lub drewnianą rękojeścią w skórzanej pochewce. Na stopach noszono wełniane skarpety, dziergane ściegiem igłowym oraz skórzane buty, wykrojone z jednego kawałka skóry i spięte rzemieniem. Dla ochrony przed zimnem zakładano wełniane, tkane płaszcze, spięte brązową lub srebrną fibulą.

Kobiety nosiły sukienki z długimi rękawami utkane z lnu. Na sukienkę nakładano peplos, który spinały na ramionach małe fibule. Latem peplosy były lniane. W chłodne dni na lnianą sukienkę nakładano suknię wełnianą z długimi rękawami oraz wełniany peplos na wierzch. Dodatkowo otulano się wełnianymi płaszczami spiętymi fibulą. Kobiece szyje ozdabiały kolie wykonane z bursztynowych i szklanych paciorków. Peplosy przepasane były krajkami. Przy krajkach zawieszone były przedmioty potrzebne kobietom do pracy i higieny, na przykład nożyk w skórzanej pochewce, nożyczki, kościany grzebień w skórzanej pochewce, żelazne klucze. Stopy ogrzewały wełniane skarpety wydziergane ściegiem igłowym oraz skórzane buty.

Dzieci nosiły identyczne stroje jak dorośli, oczywiście w mniejszym rozmiarze, nie było specjalnej mody dziecięcej.

Goci, jako plemiona bardzo kreatywne, prawdopodobnie przekazali Rzymianom ideę spodni. Choć aż do upadku Cesarstwa uważane były za obiór plebejski, od czasów nasilonych kontaktów z plemionami germańskimi, stały się coraz częściej stosowanym ubraniem.