KRAMY RZEMIEŚLNIKÓW  kiedyś wypełnione dobrami wytwarzanymi w osadzie lub jej pobliżu oczekiwały kupców z południa. Ustawione na świeżym powietrzu pod palisadą tworzyły swoiste targowisko.

Goci byli zdolnymi hutnikami, znali się na wytapianiu żelaza z rudy darniowej, która powstaje na torfowiskach i terenach podmokłych. Do wytopu jako paliwa używano węgla drzewnego, który produkowano w mielerzach. Piece do wytopu rudy były zakładane poza osadą w bezpośrednim sąsiedztwie  źródła wody. Dymarki budowano z gliny z domieszką szamotu, która wzmacniała konstrukcję, ponieważ sama glina jest za plastyczna i wymaga tzw. chudzenia. Skórzany miech podsycał ogień i temperaturę. W piecu na  przemian układano węgiel drzewny i rudę darniową, aż do całkowitego wypełnienia . Pod piecem rozpalano ogień i rozpoczynano wytapianie żelaza.

Bursztyniarstwo rozwinęło się ze względu na ogromny popyt na ten surowiec w Imperium Rzymskim. Odkryte na terenie Pruszcza  paciorki bursztynowe noszą ślady toczenia za pomocą tokarek. Najczęściej jednak kupcy zaopatrywali się w nieobrobiony surowiec, który był szlifowany w prowincjach rzymskich.

Garbarstwo

Odkryto jamy garbarskie, w których składowano skóry i przesypywano wapnem, co ułatwiało usuwanie sierści z cebulkami włosowymi. Znaleziono typowe narzędzia do obróbki skór jak noże sierpikowate, brzytwy i szydła. Duże znaczenie miał też handel futrami. Na podstawie opisu w „Germanii” Tacyta wiadomo, że gockie okrycia wykonywano z wełny, skór i futer. Noszono baranie kożuchy, czapy i  rękawice. Noszono również futra zwierząt dzikich, lisów, bobrów, niedźwiedzi i fok.

Rogowiarstwo było popularnym rzemiosłem, o czym świadczy ilość znalezionych w Pruszczu grzebieni rogowych lub kościanych, rylce, łyżwy, szpile i płytki z dwoma otworami, służące do zabezpieczania nadgarstków łuczników oraz odpadki poprodukcyjne noszące ślady obróbki typu piłowanie, gładzenie, cięcie. Grzebienie mają szczególnie piękne formy i ornamenty, świadczą o wysokiej specjalizacji.

Wapiennictwo. Wapno miało szerokie zastosowanie w starożytności, używano go do garbowania skór, jako topnika w procesie wytopu żelaza, jako środek leczniczy w hodowli była i owiec.  Piece do wypalania wapna składały się z części nadziemnej i podziemnej. Część w ziemi była ogromną jamą wylepioną grubą warstwą gliny i wyłożoną kamieniami polnymi, tam przebiegał zasadniczy proces produkcji. Część naziemna to konstrukcja drewniano gliniana, nakrywająca podziemną komorę, gdzie przebiegał proces wypału wapna. Na terenie Pruszcza odkryto wiele takich obiektów.

Cieśla

Drewno było podstawowym surowcem na osadzie z czasów wpływów rzymskich. Archeolodzy odkryli wiele narzędzi do jego obróbki, jak siekiery, ciosła, strugi, dłuta. Wszystkie sprzęty domowe wykonane były z drewna, od mebli po skrzynki i kasetki z metalowymi okuciami, po zwykłe wiadra. Drewno miało zastosowanie w budowie łodzi i tratw. Ciekawostką były pochówki w kłodach, czyli w wydrążonych pniach drzew.

Kamieniarstwo

 Znane są znaleziska kamiennych żaren,  osełek i gładzików, co dowodzi, że na osadzie byli rzemieślnicy wytwarzający te dobra.