Wieża oblężnicza to budowla o kształcie ściętego ostrosłupa i konstrukcji drewnianej. Z przodu i boków wieża obita była deskami, zaopatrzona w pomosty szturmowe i taran. Konstrukcje takie służyły do ataku na mury oblężonych miast. W zależności od rodzaju podłoża po którym poruszała się wieża, stosowano różne rodzaje kół – inne kiedy toczono ją po piasku a inne koła gdy podłoże było skaliste. Niestety używanie ich w czasie oblężenia wymagało przygotowania terenu – wyrównania go, zasypania fos a niekiedy budowy specjalnych platform po których była toczona, a to znacznie wydłużało czas walki. Górna platforma była stanowiskiem dla rozmaitych machin miotających oraz łuczników i procarzy. Często przednią część wieży obijano skórami zwierzęcymi jako ochronę przed podpaleniem a konstrukcje wyposażano w opuszczane pomosty umożliwiające bezpośrednie dostanie się na mury. Rzymianie poddawali swoje wieże oblężnicze impregnacji ałunem, co dodatkowo miało zabezpieczyć je przed ogniem. Machiny takie, wyższe niż mury atakowanej twierdzy odgrywały w walce ważną rolę – nasza wieża oczywiście jest miniaturą a nie pełnowymiarową repliką.

Taran miał za zadanie kruszyć mury obronne lub niszczyć bramy twierdz. Rzymianie aby chronić żołnierzy przez ostrzałem obrońców obudowali belkę tarana potężna szopą na kołach, której dach często obity był świeżymi zwierzęcymi skórami jako ochrona przed ogniem. Sama belka tarana wzmocniona była metalowymi okuciami i wisiała na potężnych linach. Żołnierze po podejściu do bramy musieli rozkołysać belkę, która rytmicznie uderzała w przeszkodę.